ก่อนที่จะเริ่มเขียนบันทึกการปั่นสำหรับ Challenge 500 กิโลเมตร ใจจริงคืออยากจะทำทุกวันหลังปั่นเสร็จเพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้คนที่ร่วมท้าทายตัวเองด้วยกัน แต่ด้วยเงื่อนไขทางเวลาและหน้าที่ก็ทำให้ไม่สามารถลงได้ต่อกันทุกวันอย่างที่เห็นเลยต้องขอเล่าย้อนหลังละกันนะครับ
การปั่นวันที่ 3 และ 4 มีอุปสรรคเหมือนกันอย่างหนึ่งคือผมไม่สบาย ปวดหัว เป็นหวัด
ส่วนหนึ่งก็เพราะเตรียมตัวไม่ดี ใส่เสื้อบางเกินไป อากาศในจังหวัดมหาสารคามตอนนี้ค่อนข้างหนาวเย็นประกอบกับลมแรงและการที่เราออกปั่นเกินกว่าที่ร่างกายชินทุกวันทำให้ภูมิต้านทานลดลงเป็นธรรมดา
เวลาที่เราไม่สบาย มันเป็นเรื่องง่ายที่จะหาข้ออ้าง บางครั้งเราก็คิดว่าเราป่วย ทั้งๆ ที่เราไม่ได้ป่วย สุดท้ายก็ตัดสินใจออกปั่นช่วงเย็นของทั้งสองวัน คิดอย่างเดียวว่าถ้าไม่ลองออกไปก็คงไม่รู้ จริงๆ แล้วเราอาจจะแข็งแรงกว่าที่คิดก็ได้
เส้นทางสองวันนี้ผมวิ่งวนจากอำเภอเมือง เข้าผ่านมหาวิทยาลัยมหาสารคาม เลยไปทางนาสีนวน ผ่านอำเภอกันทรวิชัยแล้ววนกลับเข้าอำเภอเมืองอีกรอบ รวมระยะทางได้ราวๆ 50-60 กิโลเมตร เลาะทุ่งนาผ่านหมู้บ้านบ้างตามรายทาง ปั่นไปได้เพียงครึ่งทางก็รู้สึกได้ว่าอาการป่วยไข้มันทุเลาลงไปแล้ว แล้วอาการป่วยนั่นมันอะไร ? เราสำออยหรือเปล่า? เราค้นพบอีกหนึ่งเฟืองที่ไม่เคยกล้าใช้!
เฟืองที่ซ่อนอยู่ตัวนี้ ผมไม่รู้หรอกว่ามันมีกี่ฟัน อัตราทดมันเยอะขนาดไหน แต่เชื่อว่าทุกคนคงมีเหมือนๆ กัน แค่มันอาจจะไม่โผล่ออกมาให้เราใช้เวลาที่เรายังพยายามไม่ถึงที่สุด
บางคนอาจจะมีซ่อนเก็บไว้หลายเฟืองก็ได้ ใครจะรู้
ลองหาให้เจอครับ
//
Day 3 and Day 4 of the Festive 500 journey shared something in common: illness. The North Eastern part of Thailand can be fever inducing sometimes as Winter tends to bring strong wind. Coupled with the fact that the previous two days I rode beyond my comfort zone means the immune system might have fallen behind, just a little bit.
When we feel our health deteriorates, excuses somehow seems abundant. We match the causes and reasons with such ease. But do we ever ask if the illness is real? If history is anything to go by, we are more likely to underestimate ourselves than the other way round.
I clenched my fist, subduing my supposed sickness and rode for 60kms. The Sun almost set, the wind was strong and the path is half-lit. It’s the country side after all. There aren’t much to see but desolated paddy field.
Half way through, I literally discovered some hidden strength. It felt just like a hidden cog I have never dared to push. I could go faster and longer. I don’t know how many teeth it has, what ratio it might be, but I’m sure it only appears when we try to push out limit.
You might have three, who knows?
Only one way to find out…
[/vc_column_text] [/vc_column] [/vc_row]
