บางปะอิน

สารภาพตามตรงว่าผมอิจฉาเพื่อนๆ หลายๆ คนที่มีเวลาไปปั่นที่ไกลๆ บางคนปั่นได้หลายสิบกิโลเกือบทุกวัน โดยเฉพาะแกงค์จักรยานเพื่อนสนิทที่อยู่มหาสารคามเนี่ย ออกกันทุกวัน ตีห้าบ้าง ห้าโมงเย็นบ้าง ถนนไม่มีรถติดจอแจ ไม่มีควันพิษ ไม่ต้องหอบจักรยานใส่รถยนต์เพื่อไปปั่น แต่พอมาอยู่กรุงเทพ เวลาก็ไม่ค่อยจะมีว่าง ปั่นได้อย่างมากก็ไม่กี่กิโลเมตร เวลาที่จะได้ปั่นก็ดันเจอรถติดอีกต่างหาก

พอมีเวลาได้ไปนอกเมือง บ้างสักครั้งเลยดีใจเหมือนเด็กจะได้ไปร้านของเล่นอะไรแบบนั้น

การจดบันทึก ไม่ว่าจะเป็นการปั่นหรือบันทึกประจำวันเป็นเรื่องที่ควรทำครับ โดยเฉพาะในสมัยนี้ที่เราเสพข้อมูลกันอย่างรวดเร็ว นี่วันก่อนเรื่องเจนี่แต่งงานดังซะจนหุ้นตก คนหยุดงานมาแชทกันเป็นวาระแห่งชาติ ผ่านไปสองวันเงียบไปแล้วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น.. ความไวของข้อมูลมันทำให้เราหลงลืมการนั่งมองสะท้อนตัวเองไปเหมือนกันนะ เพราะมัวแต่ดูความคิดคนอื่น ดู status / instagram / twitter แต่ไม่ได้ดูของตัวเอง ส่งจิตออกนอก แต่ไม่มีอะไรกลับเข้ามาข้างใน ท่านพุทธทาสว่าไว้อย่างนั้น… การเขียนบันทึกประจำวันมันก็ทำให้เราได้สะท้อนการกระทำและจิตใจเรา ยังจำได้ว่าสมัยเรียนประถมครูเลยให้เขียนบันทึกส่งทุกวัน

โม้ซะนาน เข้าเรื่องหน่อย วันอาทิตย์ที่แล้วน้องๆ กลุ่ม Aran Bicicletta ชวนปั่นไปบางปะอินด้วยกัน ก็โอเคเลยว่างพอดี แผนของเราคือรวมตัวกันที่ร้านตอนตี 5.30 ออกเช้าๆ จะได้กลับมาไวๆ เวลาไปบางปะอินโดยส่วนตัวผมจะไม่ขนจักรยานใส่รถไปเวิร์กพอยท์ จุดรวมตัวนักปั่นกัน แต่จะปั่นไปจากบ้านเลย ทำระยะทางได้ไกลหน่อย แอ๊บเปรี้ยวว่างั้นเหอะ เพราะรวมๆ แล้วไป-กลับจากจุดสตาร์ทสะพานควายมันก็ 130 กิโลเมตรได้

ไปปั่นไกลแบบนี้เตรียมตัวยังไง? อันดับแรกนอนเยอะๆ ตื่นเช้ากินข้าวก่อน แล้วอย่าลืมพกอาหารเสริม กล้วยตาก กล้วยน้ำว้า ไปด้วย ปั่นไกลๆ น่าจะเหมาะกับการปั่นไสตล์ Endurance มากกว่าแบบอื่นๆ ช่วยเผาผลาญพลังงาน เน้นปั่นสบายกินลมชมวิว

ด้วยความที่ไม่เคยไปกับกลุ่มนี้ก็เลยถามน้องในกลุ่มว่าแกงค์นี้ปั่นกันแบบไหน แรงหรือเปล่า? ได้คำตอบว่า โอยไม่เร็วหรอกพี่ ปั่นกันชิลล์ๆ 25-30 นิดๆ… ผมก็ว่าเออ ดี ไม่เหนื่อย แต่พอตัดจากพหลโยธินมาขึ้นวิภาวดีเท่านั้นหละ กดกันไป 35-40 โอ…นี่ มันชิลล์ของแกงค์นี้เหรอฟระเนี่ย ตรูจะรอดถึงดอนเมืองมั้ย! ไม่เป็นไรแอดมินใจดีสู้เสือ สงสัยบอกปั่นกัน 30 นี่หมายถึง AV 30 ไปกลับแหงๆ ปั่นไปสักพักเราก็ถึงที่หมายแรก เวิร์กพอยท์ เติมน้ำเติมอาหารเรียบร้อยก็ออกเดินทางกัน

ปั่นเรียบคลองไปตอนเช้าๆ อากาศดีครับ ออกจากเวิร์กพอยท์ประมาณใกล้ๆ เจ็ดโมง แดดยังไม่ออก ที่สำคัญไม่มีลมต้านให้เหนื่อยขา มาปั่นตามฟิกซ์นี่ก็สนุกไปอีกแบบครับ มากันกลุ่มเล็กๆ ไม่อันตราย ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาผมพยายามฝึกรอบขาให้เนียนๆ เลยพยายามรักษารอบให้ได้ 95-110 ตลอดเส้นทาง ใช้รอบขาจัด เกียร์เบามีข้อดีก็คือ ขาเราไม่ล้า และมันจะช่วยพัฒนาระบบเส้นเลือดและการหายใจ (respitory system) และเข่าไม่พัง ถ้าเล่นเกียร์หนักสิ่งที่ได้คือกล้ามเนื้อขาและแรงกด แต่ไม่ได้ช่วยเรื่องระบบเลือดและการหายใจเท่าไร

ปั่นมาได้ครึ่งทางเราก็ถึงแยกวัดเปรมประชากร ที่มีร้านน้ำอยู่ด้านซ้ายมือนั่นหละครับ ก่อนจะตัดขึ้นถนนไปเข้าบางปะอิน ก็แวะกินหมูปิ้งกันเล็กน้อยตามระเบียบ ต้องเติมแรงหน่อยเพราะก่อนจะถึงนี่น้องๆ ลากกันโหดทีเดียว จริงๆ ผมชอบปั่นเส้นนี้เพราะถนนโอเค ไม่แย่จนเกินไป คนปั่นร่วมทางเยอะ วิวก็สวยดีมีทุ่งนา คลอง ผู้คนใช้ชีวิตกันไม่เร่งรีบ ดูวิว ดูรอบขาไปก็ทบทวนตัวเองไปด้วย ปั่นจักรยานมันดีอย่างนี้หละครับ ตอนอยู่บนรถเราก็ปั่นของเราไปคนเดียว นั่งสำรวจจิตใจ (และล้อแพงๆ ของคันข้างหน้า) พอลงจากรถก็ได้คุยกับเพื่อนสนุกสนาน แถมสุขภาพดีด้วย

อย่างที่หลายๆ คนทราบเส้นทางจากแยกเรียบคลองไปเข้าบางปะอินนั้นยังขรุขระมีฝุ่นอยู่พอสมควรเพราะตอนนี้เขากำลังทำทางใหม่ครับ แต่ก็พอปั่นได้แล้ว จักรยานอาจจะเลอะได้ก็ต้องระวังกันนิดนึงอย่าปั่นไวมากถ้าไม่อยากล้างรถ แต่นิสัยผมไม่ชอบเลี้ยงความเร็วเพราะกลัวรถเปื้อน ก็เลยไม่ค่อยแคร์ เลอะไปเลยเดี๋ยวไปล้างเอา (ชอบล้างรถ) พอถึงที่ว่าการกาแฟก็คว้ากล้วยก่อนเลย มาถึงประมาณเก้าโมง คนยังไม่เยอะมาก มาร้านนี้ดีอย่างครับ ได้ส่องจักรยานคนอื่น เสือหมอบสวยๆ เพียบ วันนั้นมีแกงค์ TT ของต่างชาติ แกงค์ฟิกซ์ และแกงค์วินเทจมาด้วยหลากหลายดี แต่ตัวที่ติดตาที่สุดวันนั้นคงเป็น BMC TMR01 สีแดงดำ ติดแอโร่บาร์ กับ Zipp 808 ไซส์น่าจะประมาณ 58 ไม่ทันได้ถ่ายรูปมา แต่มันจี๊ดมาก ตัวจริงสวยกว่าในรูปเยอะครับรุ่นนี้

ความสนุก (หรือทรมาน) ของวันมันอยู่ที่ขากลับนี่หละครับ เพราะขาไปทะลึ่งลากกันแรง แถมมีแอบยิงหนีกันด้วย ลืมไปว่าขากลับนั้นอีกกว่า 60 โล! ออกจากบางปะอินก็ยังชิลล์กันอยู่ แต่ขามันชักล้าทะแม่งๆ พอกลับเข้าเส้นเรียบคลองเปรมเท่านั้นหละ เจอลมครับ! ลมต้านโคตรแรง ใครปั่นวันนั้นน่าจะเจอเหมือนกัน จากที่ขามาเปรี้ยวหนักลากกันตามลมส่งอย่างไว ขากลับง่อยกิน ทั้งก้มมุดแฮนด์หลบลม ทั้งปรับรอบขาแต่ลมมันก็ไม่หยุด และแรงไปแบบนี้ตลอด local road จนถึงบ้าน แต่ละกิโลเมตรมันช่างยาวนานเหลือเกิน บางช่วงแทบอยากจะลงจากรถเลยทีเดียว เป็นบทเรียนราคาแพงและเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีครับ โดยเฉพาะผมที่ไม่ขยันซ้อม ก็ล้าไปหลายวัน ทีหลังไม่เปรี้ยวละ แก่แล้่วซิ่งกับเด็กไม่ไหวต้องเจียมตัว สรุปกลับมาถึงบ้านประมาณบ่ายแก่ๆ จัดแจงล้างรถให้เรียบร้อย จบแบบเจี๋ยมเจี้ยมไปอีกหนึ่งทริป แต่ใจจริงนะ ผมสงสารน้องๆ ที่ปั่นฟิกซ์ที่มาด้วยกันมากกว่า เพราะเขาเล่นรอบขาต้านลมไม่ได้ ดูแล้วทรมานจริงๆ!