“วี จบแล้ว ไปปั่นเหนือลงใต้ญี่ปุ่นดีกว่า 30 วัน วันละ 100 โล”
นั่นคือข้อความจากพัดที่ผมได้อ่านเมื่อเก้าเดือนก่อน เพื่อนสนิทสมัยมัธยมคนนี้เป็นบัณฑิตจากรั้วจามจุรี เริ่มปั่นเสือหมอบจริงจังก็ตอนจบตรี และได้ทุนไปเรียนต่อปริญญาโทด้านวิศวกรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น
“จบแล้วมีเวลาอยู่นะ แต่จะให้ปั่นสามสิบวันนี่เสียดายเวลาว่ะ ฮ่า ๆ ขอแบบกรุงเทพฯ เชียงใหม่ สัก 10 วันได้ป่ะวะ”
ผมตอบต่อรองไปแบบทีเล่นทีจริง เพราะไม่รู้ว่าคำชวนนี้จริงจังแค่ไหน แต่เวลาประมาณสองเดือนหลังจากจบการเรียนที่คณะแพทยศาสตร์ของผม ก็น่าจะมีช่วงเวลาพอให้วางความใฝ่ฝันในการปั่นจักรยานทางไกลแบบนี้ลงไปได้ ถ้าหากพัดจะชวนจริง ก็จะได้ตะเตรียมทุกสิ่งให้พร้อม
“งั้น 10 วัน โตเกียวเกียวโต”
ง่ายเสียยิ่งกว่าต่อราคาตลาดโบ๊เบ๊ พูดคำเดียวลดจาก 3,000 กม. เหลือ 500 กม. เฉยเลย
กดปุ่ม fast forward มาเก้าเดือน ขณะนี้ผมกำลังจัดกระเป๋าเพื่อไปปั่นจักรยานทางไกลในแดนไกล หลังการเตรียมตัวและปรับเปลี่ยนแผนนับครั้งไม่ถ้วน เราได้ข้อสรุปที่ว่าการเดินทางครั้งนี้จะกินเวลา 8 วัน โดยปั่นจักรยาน 6 วัน และจะขนจักรยานขึ้นรถไฟไปเริ่มปั่นจากเมืองฟูจิคะวะกุจิโกะ จังหวัดยะมะนะชิ
ผมพยายามลดสัมภาระที่ไม่จำเป็นออกเท่าที่จะทำได้ จนสุดท้ายแล้วสัมภาระที่จะบรรทุกไปด้วยมีน้ำหนักประมาณ 8 กก. น้ำหนักส่วนใหญ่มาจากกล้องถ่ายรูปและเครื่องมือซ่อมจักรยาน อันที่จริงสัมภาระจะเบาจนไม่ถึง 2 กก. ก็ได้ แต่ก็จะต้องยอมแลกกับการไม่มีอุปกรณ์ซ่อมบางชิ้นส่วน รวมทั้งไม่มีกล้องดี ๆ สำหรับถ่ายภาพ คิดอยู่นานจนได้ข้อสรุปกับตัวเองว่า จุดสมดุลของตัวผมอยู่ที่เท่านี้แหละ
สำหรับการขนจักรยานขึ้นเครื่องบินสามารถทำได้โดยการปล่อยลมออกจากยางทั้งสองเส้นและเก็บจักรยานลงกล่องให้เรียบร้อย จากนั้นก็มีทางเลือกสองทางหลัก ๆ คือลังกระดาษกับกระเป๋าเดินทางสำหรับใส่จักรยานโดยเฉพาะ ส่วนตัวผมเลือกใช้ลังกระดาษที่ขอมาจากร้านจักรยานเจ้าประจำ เนื่องจากไม่ได้เดินทางบ่อยนัก จากนั้นก็จองโควต้าสัมภาระจักรยานทั้งขาไปและกลับก็เป็นอันเสร็จสิ้นครับ
อีกเพียงไม่กี่ชั่วโมง เครื่องบินก็จะออกเดินทางในคืนนี้ 23 นาฬิกา 45 นาทีจากท่าอากาศยานดอนเมือง ตื่นเต้นไม่น้อยเลยทีเดียวเชียว
ไปก่อนนะครับ
行ってきます。
10 มีนาคม 2015
กรุงเทพมหานคร
