คิดเสียงดัง: รีวิว Tour de France 2015 – Part 3

ล่าช้าเล็กน้อยกับรีวิว Tour de France ตอนสุดท้ายครับ แต่วันนี้เรามาดูผลงานทีมที่เรายังไม่ได้พูดถึงอีก 11 ทีมพร้อมบทสรุปกันครับ

12. Katusha ★★★★ — โรดริเกรซกู้ทีม (อีกแล้ว)

ถ้าใครจำภาพเปิดตัวสมาชิกทีม Katusha ในตูร์ปีนี้ได้ คุณจะเห็นว่าคนที่อยู่ตรงกลางภาพ (ซึ่งเป็นตำแหน่งของเอซทีม) ไม่ใช่วาคิม โรดริเกรซ แต่เป็นอเล็กซานเดอร์ คริสทอฟ…ค่อนข้างจะชี้ไปว่าปีนี้เราจะสนับสนุนคริสทอฟมากกว่าโรดริเกรซนะ!? โรดริเกรซในฐานะเอซ GC ไม่ได้มีผลงานมาตั้งแต่ปี 2013 ที่เขาคว้าอันดับ 3 Overall ในขณะที่คริสทอฟกลับโชว์ผลงานขาขึ้น เบิ้ลแชมป์สเตจสองครั้งในตูร์ปี 2014 และกวาดแชมป์สนามคลาสสิค/ สเตจสปรินต์เยอะที่สุดในเปโลตองตั้งแต่เปิดฤดูกาล 2015

แต่ลงสนามจริงกลับเป็นโรดริเกรซที่เซฟทีมให้ไม่กลับบ้านมือเปล่าเมื่อคริสทอฟไม่สามารถต่อกรกับตัวเต็งสปรินต์เตอร์คนอื่นๆ ได้เลยในสเตจทางราบ โรลลิ่ง และเส้นชัยบนเนินที่เขาถนัด ส่วนโรดริเกรซคว้าแชมป์สเตจตั้งแต่สเตจที่ 3 และหนีคริส ฟรูมไปเก็บอีกหนึ่งสเตจในสเตจ 12 และเกือบจะได้รางวัลเจ้าภูเขา มาเสียท่าให้หนุ่มฝรั่งเศส โรเมน บาร์เดต์ในช่วงสเตจหลังๆ

โรดริเกรซอาจจะอายุได้ 36 ปีแล้ว แต่แทบทุกปีเขาคือเสาหลักของทีม Katusha คอยเก็บผลงานในสนามใหญ่ๆ ได้เสมอไม่ว่าจะเป็นโพเดี้ยมหรืออันดับ GC และเป็นนักปั่นไม่กี่คนในเปโลตองที่แข่งตลอดทั้งปีและมีผลงานตลอดทั้งปี (อีกคนคือวาวเวอเด้) ตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์จนถึงเดือนตุลาคม ซึ่งต้องบอกว่านักปั่นที่ใจถึงยอมลงแข่งทั้งฤดูกาลสมัยนี้เหลือน้อยเต็มทีแล้วครับ วาวเวอเด้และ El Purito มีสปิริตของนักแข่งระดับตำนานอย่างเอ็ดดี้ เมิร์กซ์ และเบอร์นาร์ด อินอลท์ ที่ไม่ได้เกี่ยงสนามแข่งและใจสู้ทุกสเตจ ถึงจะพลาดเป้า GC แต่ด้วยผลงานสองสเตจวินและความเฉียดเสื้อลายจุด Katusha รับไปเลย 4 ดาวเต็ม

 

13. Lampre Merida ★★★

ชัยชนะของรูเบ็น พลาซ่าในสเตจ 16 ที่เมือง Gap เป็นหนึ่งในยอดผลงานการคว้าแชมป์สเตจในตูร์ปีนี้ ด้วยการจับจังหวะโจมตีที่สมบูรณ์แบบบนทางขึ้นเขาลูกสุดท้ายที่ตัวเต็งคู่แข่งทุกคนมัวเกี่ยงกันให้ซากานเป็นคนไล่ปิดระยะ หนีไปได้แล้วเขายังโชว์สกิลการลงเขาที่แม้แต่ซากานจะทุ่มสุดชีวิตก็ยังไล่ไม่ทัน

ถึงทางราบเขาก็ยังอึดพอจะเข้าเส้นชัยก่อนหน้าคู่แข่งรวมครึ่งนาทีเต็ม (รวมเวลาเฉลิมฉลองหน้าเส้นชัย) Tactically พลาซ่าทำได้ 100 คะแนนเต็ม แต่ด้วยดีกรีทีม Lampre ที่กวาดแชมป์ 4 สเตจใน Giro ปีนี้ก็ต้องบอกว่าทีมทำได้ต่ำกว่าความคาดหมายครับ รูย คอสต้าถอนตัวไปตั้งแต่เนิ่นๆ (ผมก็ยังไม่เชื่อว่าคอสต้าจะเป็นนักปั่นแกรนด์ทัวร์ที่ดี เขาน่าจะเหมาะกับการเบรคอเวย์และคว้าสนามแข่งสัปดาห์เดียวมากกว่า)

 

14. Lotto-Soudal ★★★★★

ปี 2011 สุดยอดสปรินเตอร์ของตูร์คือมาร์ค คาเวนดิช ปี 2013 2014 คือมาร์เซล คิทเทล แต่ปีนี้คืออังเดร ไกรเปิลครับ ด้วยผลงานแชมป์ 4 สเตจในปีเดียว กับฟอร์มการปั่นที่เด็ดขาดไร้ข้อกังขาในทุกๆ ครั้งที่เขาคว้าชัยชนะ ถ้าไม่นับที่เขาเปิดสปรินต์ยาวเกินไปในสเตจ 7 (แพ้คาเวนดิช) แชมป์สเตจที่เหลือของเขาใช้เป็น tutorial การสปรินต์ที่เพอร์เฟ็คได้เลย ทั้งจังหวะ ลีดเอาท์ทีม และการตัดสินใจ

สเตจ 2 ไกรเปิลใช้ทีมช่วยฉีกกลุ่มเปโลตองช่วงที่กระแสลมข้างตีหนักและเปิดสปรินต์ได้จังหวะดีที่สุดบวกกับที่ลีดเอาท์ EQS เปิดเกมเร็วไปนิดนึง สเตจ 5 ไกรเปิลเกาะล้อคู่แข่งไปสปรินต์แบบ 1–1 กับคริสทอฟ คาเวนดิช และซากาน ก็ชนะไปอีก สเตจ 15 เขาเอาชนะเดเกนโคลบ์ไปแบบขาดลอย และที่เยี่ยมที่สุดคือชัยชนะในสเตจสุดท้ายกลางกรุงปารีส — สถานที่ๆ เขาไม่เคยชนะมาก่อนเลย คริสทอฟมีลีดเอาท์ที่ดีกว่าที่ 300 เมตรสุดท้าย แต่ไกรเปิลรอ รอ รอ จนได้ระยะทำการอของเขาแล้วพุ่งสปรินต์แซงทุกคนไม่ต่างกับที่คาเวนดิชทำมา 4 ปีติดกัน กลายเป็นทีมที่มีแชมป์สเตจเยอะที่สุดในตูร์ปีนี้

นอกจากชัยชนะของเอซทีมแล้ว Lotto ยังส่งคนเข้าเบรอคเวย์แทบทุกวันในสเตจภูเขา ทั้งอดัม แฮนเซ็น และโทมัส เดอเกนท์ ซึ่งก็ได้คะแนนความขยันไปในตรงนี้ คำถามคือทีมจะปั้นเอซ GC มาอีกไหม เพราะข่าวล่าสุดคือทีมไม่จ้างเยอร์เกน แวนเดน โบรค ต่อแล้ว

 

15. LottoNL-Jumbo ★★★

เทียบความคาดหวังต่อทีมและผลงานที่ได้แล้ว LottoNL-Jumbo ทำได้น่าพอใจระดับหนึ่งด้วยอันดับ 6 overall ของโรเบิร์ท เฮซิงค์ที่สู้จนสเตจสุดท้าย ในฐานะทีมที่ไม่ใช่ทีมตัวเต็ง (เลย) Lotto มากับแผน Shotgun approarch ส่งเอซมาให้เยอะที่สุดเพื่อหวังผลงานอย่างใดอย่างหนึ่ง…ทีมมีเอซ GC ถึง 4 คน! (ครอยชิวิค, เทนแดมส์, เฮซิงค์, และเคลเดอร์แมน) รวมถึงเอซคลาสสิคหนึ่งคน (ฟานมาร์ค)

แต่นั่นหละครับ สาดกระสุนปืนลูกปลายออกไป มันต้องมีสักลูกที่โดนเป้าหมาย และปีนี้กระสุนลูกนั้นคือเฮซิงค์ที่พลิกวิกฤติชีวิตหลายอย่าง (พ่อเสียชีวิตระหว่างปั่นจักรยาน, ผ่าตัดหัวใจ, ลูกชายคลอดก่อนกำหนดไม่แข็งแรง….) มาไต่เอาอันดับ Top 10 GC ได้ในที่สุด ทีมได้คะแนนความขยันด้วยเพราะออกเบรคอเวย์บ่อยและสเตจท้ายๆ ก็ปั่นป้องกันอันดับ GC แข่งกับทีมอื่น ขึ้นมาช่วย Sky ทำเกมชัดเจน

 

16. MTN-Qhubeka ★★★★★

“เหนือความคาดหมาย” คือนิยามของทีมจากแอฟริกาทีมนี้ MTN จัดว่าเป็นทีมที่ประสบการณ์แข่งน้อยที่สุดในเปโลตอง มีนักปั่นยุโรปในชุดทีมตูร์แค่ 4 คนเท่านั้น อีก 5 คนเป็นนักปั่นจากแอฟริกาที่มีโอกาสลงสนามดิวิชัน 1 แบบนับนิ้วมือเดียวยังไม่ครบ จริงๆ

 

ถึงไม่มีผลงานแชมป์สเตจอะไรเลยก็คงไม่มีใครว่า แต่ทีมจบด้วยผลงานแชมป์สเตจจากสตีฟ คัมมิงส์ ที่ไต่เขาเร็วพอๆ กับโรเมน บาร์เดต์และทิบอต์ พินอท์ ขึ้นมาแซงในจังหวะลงเขาหน้าเส้นชัย ลักแชมป์สเตจไปแบบต่อหน้าต่อตา (จัดเป็นไฮไลท์ของ DT เลยทีเดียว) เซอร์เก้ พาวเวลส์ที่ขยันออกกลุ่มหนีก็จบรายการด้วยอันดับ 13 Overall! และแดเนียล เทเคิลไฮมานอทก็ปั่นสู้นักไต่เขาระดับโลกได้แบบไม่ต้องอายใคร ทีมตั้งใจคว้าเสื้อเจ้าภูเขาตั้งแต่สเตจแรกๆ ที่ยังไม่มีทีมไหนหวังชิงเสื้อกันเยอะ แล้วก็ครองไว้ได้หลายวัน เทียบกับหน่วยก้านและความคาดหวังแล้ว ทีมนี้ไม่มีอะไรให้ติดเลยครับ (อาจจะมี EBH และไทเลอร์ ฟาร์ราที่ยังเชียร์ไม่ขึ้นสักที)

 

17. Movistar ★★★★

DT วิเคราะห์แผนของทีม Movistar แบบเจาะลึกไปแล้วในรีวิวตูร์ตอนแรก ถึงส่วนตัวผมจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับแผนของทีมนิดหน่อยแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผลงานทีมนี้ไม่ธรรมดาเลย และน่าจะเป็นตูร์ที่ทีมประสบความสำเร็จที่สุดตั้งแต่สมัยอินดูเรนคว้าแชมป์ 5 สมัย (ครั้งสุดท้ายคือปี 1995 และ Movistar พัฒนามาจากทีม Banesto มีผู้บริหารชุดเดียวกัน) ด้วยผลงานอันดับ 2+3 overall, แชมป์ทีมและแชมป์ Best Young Rider….

เห็นชัดว่าคินทานาไต่เขาได้ดีที่สุดในบรรดานักปั่นทั้งหมดในปีนี้ แต่ Movistar ดูไม่เดือดร้อนกับเวลาที่เสียให้ฟรูมในสัปดาห์แรก ซึ่งนำคินทานาร่วม 2:30 นาที เวลาส่วนใหญ่เสียไปจากสเตจ 2 ที่ Lotto-Soudal ฉีกระเบิดกลุ่มในช่วง 50 กิโลเมตรสุดท้าย แต่ Sky ที่มีขุนผลรอจ่ออยู่หน้าขบวนไม่พลาดจังหวะขึ้นประกบกลุ่มตัวเต็งได้ทันที ปล่อยให้เอซ GC หลายๆ ทีมห้อยอยู่ท้ายขบวน หมดหนทางสู้ลมไล่ปิดระยะ

แต่นั่นหละครับจะชนะแกรนด์ทัวร์ได้ก็ต้องออนฟอร์มทุกสเตจ ไม่ใช่แค่สเตจภูเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่คินทานาและทีมต้องปรับปรุงในครั้งต่อไป Movistar เสียเปรียบเรื่องสเตจแบบสนามคลาสสิคอยู่แล้วเพราะทีมไม่เคยให้ความสำคัญกับสนามคลาสสิคเลยและไม่มีนักปั่นที่ถนัดสนามนี้อยู่ด้วย (สังเกตในรูเบ แฟลนเดอร์ หรือ Sanremo Movistar เป็นทีมที่มีบทบาทน้อยที่สุด) ในขณะที่ Sky มีสายโหดอย่างเอียน สแตนนาร์ดและเกอเรนท์ โทมัส ซึ่งเป็นระดับแชมป์คลาสสิคหลายรายการ ถ้าผู้จัดยังยืนยันจะใช้เส้นทางสนามคลาสสิคในตูร์ Movistar ต้องหาทางปิดช่องโหว่ตรงนี้ให้ได้

 

18. Orica-GreenEdge ★★

คงไม่มีอะไรต้องวิเคราะห์มากสำหรับ OGE เพราะเป็นทีมที่อับโชคที่สุดในตูร์ปีนี้ เสียเอซไปถึง 3 คน (เจอร์รานส์, อัลบาซินี่, อิมปีย์) และไมเคิล แมธธิวส์ ก็เจ็บหนักจากอุบัติเหตุในสเตจ 3 ความหวัง GC ของพี่น้องเยทส์ก็ดับสลายไปพลันเพราะทีมไม่สามารถปั่นเต็มที่ได้ในสเตจ Team Time Trial เนื่องจากมีนักปั่นน้อยกว่าทีมอื่นๆ แต่กระนั้นเยทส์ก็ยังออกเบรคอเวย์บ่อยๆ บางสเตจเกาะไปกับนักไต่เขาตัวท๊อปของรายการ ดูอนาคตไกลครับ

 

19. Trek Factory Racing ★★

“ปั่นเพื่อสุขภาพ” คือคำล้อที่แฟนๆ ทีมตั้งให้ Trek Factory Racing ในตูร์ปีนี้ เพราะนอกจากเสื้อเหลืองของแคนเชอลาราในสเตจแรกๆ แล้ว ทีมก็ไม่มีผลงานอะไรเลย (มาหลายปีแล้ว) ดูราวกับว่าแคนเชอลาราเป็นเสาหลักเพียงคนเดียวของทีมที่พอจะหวังผลงานอะไรได้ตลอดทั้งปี

เป้าหมายของทีมปีนี้คือขออันดับ GC อย่าต่ำกว่า Top 8 ซึ่งบอเก้ โมเลมม่าน้องใหม่ที่ย้ายมาจาก LottoNL ก็ทำได้อันดับ 7 และขยันเป็นพิเศษในช่วงสองสัปดาห์สุดท้าย น่าเสียดายว่าทีมยังไม่ค่อยมีนักไต่เขาเก่งๆ มาช่วยโมเลมม่าทำเกมบนสเตจภูเขา นอกจากโมเลมม่าแล้วก็มีบ็อบ ยุงเกลส์ในเสื้อแชมป์ลักแซมเบิร์กที่พอจะมีบทบาทบ้างในบางสเตจ แต่อายุและประสบการณ์ยังน้อย คงต้องรอดูการเติบโตอีกสักพัก

ฤดูกาลหน้า Trek Factory Racing มีนักปั่นในสัญญาแค่ 8 คน และทีมให้สัมภาษณ์ว่ามีโอกาส 35% ที่จะ “เหมา” คาเวนดิช, ไอเซิล, เรนชอว์ และโค้ชจาก Etixx-Quickstep ผมว่าปีหน้าเราจะได้เห็น Trek ในโฉมใหม่ ไม่ว่าจะได้หรือไม่ได้คาเวนดิชก็ตาม

 

20. Tinkoff-Saxo ★★★½

ทุกคนรู้ว่าการจะคว้าแชมป์ตูร์-จิโรในปีเดียวกันเป็นเรื่องยาก แต่คงไม่มีใครรู้ดีไปกว่าอัลเบอร์โต้ คอนทาดอร์ เอซของทีมที่ฝันไกล (แต่ไปได้ครึ่งเดียว, ได้แชมป์จิโร่ แต่จบตูร์ด้วยอันดับ 5 ตามหลังฟรูม 9 นาที) พูดตามตรงผมว่าไม่มีใครคาดหวังว่าคอนทาดอร์จะทำได้เมื่อเจอฟอร์มของฟรูมในสเตจ 10 ที่ขึ้นเขาเร็วแบบคู่แข่งไม่ต้องตาม แต่ด้วยศักดิศรีผลงานแชมป์แกรนด์ทัวร์ที่เยอะที่สุดในเปโลตองยุคนี้ ผู้ชมทางบ้านก็ยังแอบมีหวังเล็กๆ ว่าคอนทาดอร์จะพลิกขึ้นโพเดี้ยม…

พ้นสัปดาห์ที่สอง ค่ายโอเล็กเริ่มยอมรับสภาพว่าปีนี้คอนทาดอร์คงทำไม่ได้ หันไปช่วยซากานในการป้องกันคว้าแชมป์เสื้อเขียวเต็มกำลัง ระหว่างทางก็ส่งราฟาล ไมย์ก้าคว้าแชมป์สเตจภูเขาไปหนึ่งครั้งและช่วงหลังก็เป็นโดเมสติกขึ้นเขาที่ดีที่สุดของคอนทาดอร์

ส่วนตัวจริงๆ ผมคิดว่าซากานคือนักปั่นที่ยอดเยี่ยมที่สุดในตูร์ปีนี้ สปิริตการแข่งขันของเขายากที่จะหาใครเหมือนจริงๆ ด้วยความพยายามที่จะคว้าแชมป์สเตจให้ได้ทุกสเตจ เมื่อเอาสเตจทางราบไม่ได้ เอาสเตจบนยอดเนินเตี้ยๆ ก็ไม่ได้ ซากานถึงกับไปหาทางชนะแชมป์สเตจที่จบบนยอดเขา! (แล้วก็โชว์ฟอร์มไต่เขาเทียบเท่าหรือเหนือกว่านักไต่เขาเพียวๆ หลายๆ คน อย่างในสเตจ 14 ที่คัมมิงส์ได้แชมป์ ซากานตามเข้ามาเป็นอันดับที่ 5!)

สัปดาห์ที่สองในพีรานีส ซากานเป็นคนชงเกมเปิดเบรคอเวย์ก่อนเป็นคนแรกแทบทุกครั้ง สเตจ 16 ที่เขาพ่ายให้พลาซ่า ซากานบอกว่ายอมดิ่งลงเขาเข้าเมือง Gap แบบทิ้งชีวิตได้เลย

ถึงจะไม่ได้แชมป์สเตจเลย ความรอบด้านของซากานไม่ใช่อะไรที่หาชมได้บ่อยๆ ครับ ผู้จัดแข่ง ASO รู้ว่าทักษะของซากานจะทำให้เขาครองเสื้อเขียวไปหลายปีเลยหามาตราการ เปลี่ยนวิธีการให้คะแนนเจ้าความเร็ว ยกคะแนนให้แชมป์สเตจเยอะกว่าอันดับโพเดี้ยม แต่กระนั้นความคงเส้นคงวาของซากานก็ทำให้เขาคว้าเสื้อเขียวไปอีกปี ออกตัดแต้มสปรินเตอร์ที่กลางสเตจ ได้อันดับ 2 5 ครั้งและ Top 10 อีก 10 ครั้ง จบคะแนนเสื้อเขียวชนะอังเดร ไกรเปิล 66 แต้ม

ผิดกับนักแข่งหลายคนที่แพ้แล้วดราม่า ซากานยอมรับความพ่ายแพ้ด้วยรอยยิ้มและมุขตลก (และ photobomb…) และไม่เคยย่อท้อที่จะหาโอกาสในสเตจถัดๆ ไป สุดท้ายในสถิติตูร์ปีนี้อาจจะไม่มีชื่อเขาในลิสต์ผู้ชนะ แต่ถ้าถามว่าใครปั่นได้โดดเด่นที่สุดเป็น Most Valuable Player ผมเชื่อว่าคนที่ดูตูร์เกินครึ่งไม่ได้เขียนชื่อคริส ฟรูม แต่ต้องเป็นแชมป์เสือหมอบจากสโลวาเกียวัย 25 ปีคนนี้ครับ

 

21. Team Sky ★★★★★

ในฐานะแชมป์รายการ ทีม Sky ได้ 5 ดาวโดยอัตโนมัติ Sky อาจจะไม่ใช่ทีมที่ผูกขาดตูร์เดอฟรองซ์เหมือนสมัยที่วิกกินส์ได้แชมป์ (2012) และปีที่ฟรูมได้แชมป์ครั้งแรก (2013) แต่นี่คือทีมที่ทำการบ้านมาดีที่สุด เตรียมตัวดีที่สุด และปั่นได้สมบูรณ์แบบที่สุดในการแข่งขัน

อย่างที่เราวิเคราะห์ Movistar ไป Sky และ BMC เป็นสองทีมที่ปั่นช่วยเอซได้สมบูรณ์แบบที่สุดในการแข่งขัน ไม่เคยมีสเตจไหนที่ฟรูมหลุดจากกลุ่มตัวเต็งแถวหน้า แม้จะเป็นเส้นทางที่เขาไม่ถนัดอย่างช่วงสัปดาห์แรก สเตจถนนหิน (ที่ฟรูมขึ้นนำเองหลายครั้ง!) และเส้นทางโรลลิ่งบางสเตจที่มีโอกาสถูกตัวเต็งทีมอื่นลอบโจมตีตลอดเวลา

เหมือนกับวินเชนโซ นิบาลิในปีที่แล้วที่ทำเวลาห่างคู่แข่งได้มากที่สุดจากสเตจถนนหิน (มากกว่าสเตจเขาสเตจไหนๆ) Sky เชือดคอคู่แข่งตั้งแต่สัปดาห์แรกที่ยังไม่ได้ขึ้นเขาจริงๆ จังๆ กันสักครั้ง ตามด้วยการลงดาบของฟรูมในสเตจ 10 ที่ปั่นโซโล่เดี่ยวหนีไปคว้าแชมป์บนยอดเขา La Piere Saint Martin ตั้งแต่ 6 กิโลเมตรสุดท้าย ตอกย้ำเวลาห่างนำคินทานาไปอีก 1 นาที (แถมริชีย์ พอร์ทยังมาไล่ตะปบคินทานา ชิงเอาอันดับสองที่หน้าเส้นชัย…) เบ็ดเสร็จจบสัปดาห์สองเขานำคินทานาไปแล้ว 3:09 นาทีเต็ม

ว่ากันตามกลยุทธ์ ปีนี้ Sky ใช้ผู้เล่นได้ดีกว่าปีก่อนๆ สร้างโดเมสติกขึ้นมาให้แข็งแรงพอๆ กันและเวียนช่วยฟรูมได้แม้คนหนึ่งจะหมดแรงไป ไม่หวังพึ่งซุปเปอร์โดเมสติกอย่างริชีย์ พอร์ทตลอดเวลา แม้แต่เวาท์ โพลส์ และเกอเรนท์ โทมัสก็ช่วยฟรูมไต่เขา ปิดการโจมตีคู่แข่งได้ดีไม่แพ้พอร์ท

กว่าที่คินทานาและวาวเวอเด้จะเปิดเกมรุกอย่างจริงจังในสัปดาห์สุดท้ายที่ฟรูมเริ่มจะลดเกราะและออร่ายอดมนุษย์ มันก็สายเกินไปเสียแล้ว

ฟรูมให้สัมภาษณ์ว่าปีนี้เขาตั้งใจจะโจมตีที่สเตจ 10 แล้วเล่นเกมรับไปจนถึงวันสุดท้าย ต้องบอกว่าเป็นแผนที่ใจเด็ดมาก เพราะการเล่นเกมรับมันไม่ง่ายถ้าทีมคุณไม่เจ๋งจริง ต้องปิดการโจมตีไม่ใช่จาก Movistar ทีมเดียวแต่ยังมีนักปั่นระดับคอนทาดอร์ นิบาลิ และโรดริเกรซที่เขาต้องรับมือ และแผนนี้จะไม่สำเร็จเลยถ้าฟรูมทิ้งห่างคู่แข่งไม่ได้ในสัปดาห์แรก

อดให้คิดถึงหน้าตายางามิ ไลท์ในมังงะ Death Note ที่ยิมแสยะพร้อมเอ่ย “All accoding to plan” (ทุกอย่างเป็นไปตามแผน) เสียไม่ได้ เมื่อรวมกับข่าวลือที่ทีมมีแผนจะกวาดซื้อนักไต่เขาแถวหน้าจาก Movistar มาแล้ว ทีมอื่นต้องคิดหนักหละครับถ้าจะต่อกรกับฟรูมที่ฟอร์มดีในแกรนด์ทัวร์

 

สรุป

ถามว่าตูร์ปีนี้เป็นไปอย่างที่อยากได้ไหม ก็ต้องตอบว่าไม่ได้ เพราะตัวเต็ง “Big 4” ไม่ได้ออกลายสู้กันแบบท็อปฟอร์ม เกมดูจะจบตั้งแต่ที่ฟรูมชนะแชมป์สเตจ 10 ซึ่งเป็นวันที่เราได้เห็นตัวเต็งทีมอื่นแบไพ่ (ว่าไม่เหลือเอซ แจ็ค คิง ควีน สักใบเดียว) คอนทาดอร์ นิบาลิ

พล็อตใหญ่ในตูร์เปลี่ยนจากสงครามช้างชนช้างเป็นหนัง “Survival” เอาตัวรอดของคู่แข่งฟรูม แต่พล็อตรองในการชิงแชมป์สเตจและเสื้อเขียวของซากาน การชิงชัยของสปรินเตอร์ และศึกเสื้อเจ้าภูเขาในสัปดาห์สุดท้ายก็ทำให้เกมมีสีสันตลอดเวลา การโจมตี 1–2 ของคินทานาและวาวเวอเด้ในสองสเตจสุดท้ายพอรื้อฟื้นให้เกม GC ไม่จืดสนิท และแชมป์สเตจจากการเบรคอเวย์ของบาร์เดต์ พินอท์ พลาซ่า และคัมมังส์ก็เป็นเหมือนน้ำตาลไอซิ่งโรยหน้าเค้ก ถึงจะไม่ใช่ตูร์ที่น่าจดจำที่สุด แต่ก็เป็นตูร์ที่เราคงจดจำไปอีกนานเช่นกัน

 

ปล. ใครอยากดูจังหวะที่เกม GC ตัดสินกันจริงๆ แนะนำให้ดูวิดีโอ How The Race Was Won ของ Cosmo Catalano ข้างล่างนี้ครับ

* * *