“NUMBER 24 HAD 10 SECOND AHEAD OF THE THIRD GROUP”
“แคร่ก”…เสียงประกาศจากคอมมิสแซร์ผ่านวิทยุสื่อสารดับลง พวกเราตกใจ
“เบอร์ 24…อะไรวะ นั่นมันยูกิยะนี่นา!? มันหนีพ้นกลุ่มแล้วเหรอ?”
อีก 24 กิโลเมตร การแข่งขันชิงแชมป์จักรยานถนนเอเชีย หรือ Asian Cup ประเภทประชาชนชายกำลังจะจบลง เรากำลังเลี้ยวยูเทิร์นที่ทางตรงสุดท้ายหน้าลานย่าโม เด็กหนุ่มเสื้อฮู้ดแดงยืนยกให้สัญญาณบอกเวลาระหว่างกลุ่มนักปั่น
“โชเอะ ไอ้ดอยเป็นไง?” เสียงพี่ตั้ม — วิสุทธิ์ กสิยะพัทโค้ชทีมชาติไทยตะโกนถามเช็คอาการนักปั่นทีมไทยที่อยู่ในกลุ่มนำ
“ลิ้นยังไม่ห้อย” โชเอะตอบกลับ “นำอยู่สี่สิบห้าวิ”
ทุกคนยิ้ม ตัวเต็งเรายังอาการดี
คืนนี้ ประเทศไทยยังมีหวัง
I.
1. The Big Race
The 35th Asian Track and Road Cycling Championships
บ่ายสี่โมงครึ่ง ผมยืนอยู่หน้าลานย่าโม จังหวัดนครราชสีมา สัปดาห์นี้ลานย่าโมคึกคักเป็นพิเศษ กลางลานคับคั่งไปด้วยร้านจักรยานที่ออกมาเปิดบูทโชว์สินค้า สปอนเซอร์รายใหญ่ก็ออกมาจัดกิจกรรมรณรงค์การใช้จักรยาน ไม่ใช่เพราะเรามีงานโชว์สินค้าอะไรหรอกครับ แต่เป็นเพราะปีนี้ประเทศไทยได้เป็นเจ้าภาพงานแข่งขันชิงแชมป์จักรยานลู่และถนนเอเชีย (Asian Cup) ครั้งที่ 35 และจังหวัดโคราชก็เป็นเจ้าภาพจัดงาน
วันนี้เป็นวันสำคัญ เพราะเป็นแมทช์ทองคำที่ทุกคนรอคอย เป็นการแข่งประเภทประชาชนชายทั่วไป หรือ Men Elite ที่ทีมชาติไทยส่ง 4 ตัวเต็งลงแข่งขัน บาส ภุชงค์ ซ้ายอุดมศิลป์, ป๋อม — ธุรกิจ บุญรัตนธนากร, ดอย — นวุติ ลี้พงษ์อยู่ เเละ วุฒิ — สราวุฒิ สิริรณชัย เป็นการแข่งอินไลน์เรซระยะทาง 130 กิโลเมตร วนกลางเมืองโคราช 16 รอบ รอบละ 8 กิโลเมตร คาดการณ์ว่าคงแข่งกันเสร็จในเวลาไม่เกิน 3 ชั่วโมง และน่าจะเป็นรุ่นที่ปั่นเร็วเป็นพิเศษเพราะมีโปรนักปั่นอาชีพระดับที่เคยลงแข่งใน Tour de France และสนามดิวิชัน 1 มากันหลายคน
สิ่งที่น่าชื่นชมคือมีการถ่ายทอดสดสนามนี้ผ่านช่อง Thaipbs ในประเภทเยาวชนชาย และประเภทประชาชนหญิง ซึ่งเป็นการถ่ายทอดสดจักรยานกลางเมืองครั้งแรกในไทย น่าเสียดายว่าทีมงานตัดสินไม่ถ่ายทอดประเภท Men Elite ซึ่งเป็นรุ่นที่แข่งกันดุเดือดที่สุด เหตุผลที่ผมได้ยินมาคือ “รุ่นนี้เราไม่มีหวัง” เพราะคู่แข่งเป็นนักปั่นอาชีพระดับโลกที่ลงสนามใหญ่อย่าง Tour de France มาแล้วหลายคน
ฟังแล้วก็เศร้าใจ เมื่อรู้ว่าไม่มีการถ่ายทอดสดผมเลยคิดว่าอย่างน้อยต้องมาเก็บบรรยากาศงานมาฝากคนอ่านกัน
II. On The Roller
อะดรีนาลีนปะทุ
19:15 เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังลั่น
“ถึงแล้วครับ อยู่เต็นท์นักกีฬา”
บาส – ภุชงค์ ซ้ายอุดมศิลป์ หนึ่งในนักกีฬาทีมไทยวันนี้แจ้งตำแหน่ง
ทีมชาติไทยเก็บตัวแข่งขันรายการนี้ราวสองเดือน ถือว่าเป็นรายการใหญ่ที่เราต้องทำผลงานให้ได้เพราะเป็นถึงเจ้าถิ่น โค้ชวิสุทธิ์เล่าให้ผมฟังว่าเรามีลุ้นในหลายๆ รุ่นการแข่งขัน เพราะผ่านประสบการณ์สนามนี้มาบ้างแล้ว และก็พอรู้เชิงคู่แข่งอยู่ เป็นไปตามที่โค้ชบอกเพราะ ก่อนจะเริ่มแข่งวันนี้ ทีมชาติไทยทำผลงานไว้ได้พอสมควร โชเอะ ปฐมภพ พลอาจทัน คว้าเหรียญเงินในประเภทอินไลน์เรซรุ่นเยาวชนชาย รุ่นหญิงทั่วไปเราก็ได้อันดับ 4
19:20 อีก 40 นาทีกรรมการจะยิงปืนลั่นสัญญาณปล่อยตัว ถึงท้องฟ้าจะมืดหมดแล้ว แต่วันนี้เมืองโคราชสว่างเป็นพิเศษเพราะทางการไฟฟ้าตั้งเสาไฟส่องสว่างให้ทางแข่งเป็นพิเศษ ผมนึกในใจ นี่มันแทบไม่ต่างอะไรกับสนามไครทีเรียม ทางตรงยาวสลับโค้งหักศอกเป็นลักษณะสี่เหลี่ยมผืนผ้า ใครไม่อึดรับรองว่าหลุดกลุ่มกระจาย
ผมกับเพื่อนเริ่มขยับตัวจากลานย่าโมไปเต็นท์นักกีฬาที่อยู่ถนนด้านหลัง เต็นท์ทีมชาติไทยอยู่เป็นอันดับต้นๆ แต่ที่เรียงกันอีกร่วมยี่สิบเต็นท์คือจุดรวมพลของนักปั่นทีมชาติเอเชียหลายประเทศ เสียงเทรนเนอร์หมุนดังหวึ่งๆ นักกีฬาเริ่มขึ้นวอร์มร่างกาย เตรียมความพร้อมครั้งสุดท้ายก่อนประเดิมศึก
“ก็พร้อมครับ ซ้อมมาพอแล้วแหละ แต่เกมวันนี้ต้องดูสถานการณ์ก่อน งานยากเหมือนกันครับ” บาส ภุชงค์ยิ้มแล้วตอบผมสั้นๆ นักปั่นวัย 27 คนนี้ผ่านศึกฟาดแข้งกับโปรต่างประเทศมาหลายสนาม
“ตามรูปเกมนะ วันนี้ป๋อม (ธุรกิจ บุญรัตนธนากร) ไม่สบาย แต่ดอย (นวุติ ลี้พงษ์อยู่) อาจจะมีลุ้น” เสียงพี่ตั้ม วิสุทธิ์แทรกมาจากข้างหลัง
เราไม่ได้พูดคุยอะไรมากกับนักกีฬาเพราะหลายคนกำลังง่วนกับการเตรียมตัว 20 นาทีก่อนเริ่มแข่ง โค้ชเรียกนักกีฬาทีมชาติไทยขึ้นเทรนเนอร์ ผมเดินออกจากเต็นท์ เริ่มสังเกตหน่วยก้านนักปั่นเพื่อนบ้านเอเชีย
III. The Breakaway
จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน
“รู้ไหมว่าอราชิโร่ปั่นจากแพร่มาถึงโคราช”
“อะไรนะ!?”
พูดจบ ลีโอ เพื่อนนักปั่นจากเชียงใหม่ที่นั่งรถมากับทีมชาติญี่ปุ่นควักไอโฟนออกมาเปิดวิดีโอให้ผมดู นักปั่นคนหนึ่งบนจักรยาน Colnago สีชมพูกำลังปั่นตามรถกระบะที่ความเร็ว 70 กิโลเมตรต่อชั่วโมง… ผมคิดในใจ…นี่มันโปรทัวร์เลเวลสินะ
ก่อนเริ่มแข่งผมถามพี่ตั้มว่าชาติไหนมีลุ้น พี่ตั้มสาธยายชื่อนักปั่นหลายคนที่เคยลงสนามโปรทัวร์ระดับโลก ทีมชาติญี่ปุ่นเก็บตัวซ้อมที่เชียงราย 1 เดือนเต็มเพื่อลงแข่งรายการนี้ ทีมอิหร่านนั้นแข็งอยู่แล้วในสนามเอเชีย ฮอสเซ็นเคยเป็นโปรให้กับทีม AG2R ชื่อดัง ที่เหลือไม่อยู่ทีมดิวิชันสองก็เป็นสายแข็งของทีมชาติ มาเลเซียน่ากลัวเพราะสปรินต์โหด ไต้หวัน ฮ่องกงก็จะประมาทไม่ได้ ไหนจะคาซัคสถานเจ้าของเสื้อฟ้า-เหลืองที่เห็นจนติดตา และมีผลงานดีทุกประเภทใน Asian Cup ปีนี้
สองทุ่มตรง เสียงปืนกรรมการดังลั่น ปล่อยตัวนักแข่งออก ผมถามลีโอว่าเราจะไปยืนกันมุมไหนดี เพื่อนจากเชียงใหม่ชี้ไปที่สะพานทางตรงที่เราจะเห็นนักปั่นได้แต่ไกล และโค้งหักศอกหลังลานย่าโม ส่วนรอบสุดท้ายเราจะกลับมาดูที่จุดสตาร์ทที่เป็นเส้นชัยของการแข่งขัน
รอบแรกผ่านไปได้ไม่ถึงห้านาที นักปั่นเสื้อขาว หมวกแดงพุ่งทะยานนำกลุ่มออกมาเป็นคนแรก “อิหร่าน!” ผู้ชมข้างทางตะโกนเรียก เราไม่รู้ว่าเขาคือใคร แต่ชัดว่านักปั่นคนนี้ฟอร์มดี และเบรคอเวย์หนีกลุ่มมาได้ราว 20 วินาที
ผ่านไป 24 กิโลเมตร เขายังนำกลุ่มอยู่…
“รอบละไม่ถึงสิบนาที…”
ลีโอพูดจบ ผมหันไปมอง เขาจับเวลาที่กลุ่มปั่นในหนึ่งรอบ ปกติแล้วนักแข่งแทบทุกรุ่นในรายการนี้ใช้เวลาอย่างน้อยสิบกว่านาทีต่อหนึ่งรอบ คิดเลขกลมๆ ในใจความเร็วเดินทางน่าจะอย่างน้อย 45-50 กิโลเมตรต่อชั่วโมงเป็นอย่างน้อย เราพอจะเดาได้ว่าเบรคอเวย์อิหร่านคนนี้คงโดนจับแน่นอน และฮอสเซนก็โดนกลุ่มหนีกลุ่มที่สองที่มีนักปั่น 8 คนจับได้ในรอบที่ 5 ซึ่งมีนักปั่นทีมชาติไทย (ดอย) ติดมาอยู่ด้วยคนนึง ห่างออกไปอีกราว 25 วินาทีคือกลุ่ม peloton ที่เริ่มถูกทิ้งห่าง
IV. The Arashiro Factor
ญี่ปุ่นบุก
“คูน อยู่ไหน? รอบหน้ามารอหลังจุดสตาร์ท พี่จะพาดูหนึ่งรอบ”
คือเสียงของพี่ตั้มจากรถทีมเซอร์วิสทีมชาติไทย ก่อนเริ่มงานแข่งผมเคยเปรยถามว่าพอจะมีที่ให้ขึ้นรถทีมเกาะติดสถานการณ์สดๆ ในสนามได้หรือเปล่า ผมไม่ได้รับคำยืนยัน แต่รู้ว่าโอกาสนี้พลาดไม่ได้เด็ดขาด พี่ตั้มจอดรถปิ๊กอัพหลังจุดให้อาหารเล็กน้อย ผมกระโดดขึ้นประตูหลังทันที ด้านหลังเรามีจักรยานสำรองหนึ่งคันและล้อสแปร์อีกหลายคู่ พร้อมพี่เกม – ปุณฑวัฒน์ ดิบเตจ๊ะ เมคานิคจากทีม Singha-Infinite ที่มาช่วยเป็นช่างให้ทีมชาติวันนี้
21:40 การแข่งขันเข้าสู่รอบที่ 9 สถานการณ์เปลี่ยนแปลงพอสมควร เพราะตอนนี้มีเบรคอเวย์กลุ่มที่สองระเบิดหนีมาจาก peloton ประกอบด้วยนักปั่นราว 13 คน แต่หนึ่งในนั้นมีจักรยาน Colnago สีชมพู กับเสื้อเบอร์ 24 ดูแล้วไม่ต้องถาม คนนี้คือเอซญี่ปุ่น ยูกิยะ อราชิโร่
ขึ้นมาอยู่บนรถเซอร์วิสสนุกครับ เพราะเราได้อัปเดตสถานการณ์จากมาร์แชลและกรรมการการแข่งตลอด ทุกๆ รอบจะมีการรายงานครั้งหรือสองครั้งว่าตอนนี้ กลุ่มไหนนำกันอยู่เท่าไร รถเซอร์วิสของเราติดอยู่หลังกลุ่มสองของอราชิโร่ ถึงเราจะมีน้องดอยอยู่กลุ่มนำหน้าสุด แต่เราขึ้นไปหาไม่ได้ เพราะระยะห่างระหว่างสองกลุ่มนั้นอยู่ที่แค่ประมาณ 45 วินาที ระยะห่างต้องมากกว่า 1 นาที กรรมการถึงจะยอมให้รถเซอร์วิสขึ้นไปหานักกีฬา ไม่งั้นจะถือว่าช่วยนักปั่นในกลุ่มที่เราแซง พอเขาอาจจะกระชากขึ้นเกาะใช้รถบังลมได้
พี่ตั้มบอกว่า ถ้ากลุ่มห่างกันเกินนาทีเมื่อไรเราจะซิ่งขึ้นไปเลย เพราะรออยู่กลุ่มสองไม่ได้ประโยชน์ เราไม่มีนักปั่นในกลุ่มนี้ ถ้าดอยรถเสีย เขาต้องรอเราร่วมนาทีถึงจะได้เปลี่ยนรถ ซึ่งป่านนั้นก็คงหมดสิทธิท้าชิงไปแล้ว
22:08 ตอนนี้กลุ่มสามโดนทิ้งไปหลายนาทีแล้ว เพราะเบรคอเวย์ทั้งสองกลุ่มเล่นกันแรงมาก กลุ่มสองของอราชิโร่ยังคงตามกลุ่มหนึ่งของดอยราว 45 วินาที ไม่ขึ้นไม่ลง อราชิโร่กับเพื่อนญี่ปุ่นในกลุ่มพยายามกระชากหนีเพื่อรวบกลุ่มหน้าหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะทีมอื่นรู้ว่าอราชิโร่นั้นแกร่งระดับโปรทัวร์ ต้องอาศัยให้เขาลากเพื่อที่อราชิโร่จะได้หมดแรงในที่สุด
รอบที่ 12 วิทยุคอมมิสแซร์ดังขึ้นอีกครั้ง “เบอร์ 24 จักรยานมีปัญหา”
เรารู้ว่านั่นคือเบอร์ของอราชิโร่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่จักรยานเสีย เขาถอยลงมาคุยกับโค้ชทีมญี่ปุ่นในรถเซอร์วิส เราเดาว่าเขาคงสู้หนีออกไปคนเดียวไม่ได้ เพราะไม่มีใครช่วย กับระยะห่างกับกลุ่มหนึ่งที่ไม่ถอยลงเลยแม้แต่น้อย เราคิดว่าเขาอาจจะไม่มีลุ้น
นักปั่นในกลุ่มสองคงคิดเหมือนกัน
แต่ทุกคนคิดผิด
V. The Catch
รวบ
สี่ทุ่มสิบเก้านาที
“NO.51 AND NO.24 HAS 10 SECONDS AHEAD OF THE SECOND GROUP. THEY ARE 30 SECONDS BEHIND THE LEADING GROUP.”
“เอาแล้วไง!” เสียงในรถทีมเซอร์วิสดังขึ้น เข้าสู่รอบ 13 คอมมิสแซร์กรอกเสียงมาตามวิทยุ แปลได้ว่า เบอร์ 24 กับเบอร์ 51 หนีหลุดจากกลุ่มสามได้สิบวินาที ตามกลุ่มนำ 30 วินาที
อราชิโร่กับนักปั่นจากทีมสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ กระชากหลุดกลุ่มสองได้สำเร็จ
วินาทีนี้ผมเข้าใจแล้วว่านักปั่นเลเวลโปรทัวร์มันเป็นยังไง ตอนแรกเราคิดว่าอราชิโร่คงจับกลุ่มหน้าไม่ทันหรอก เพราะปั่นกันซิ่งมาก แล้วดูจะสามัคคีกันดีทั้ง 9 คนที่เบรคอเวย์ออกไป เพราะระยะห่างระหว่างสองกลุ่มไม่ลดลงเลย (กลุ่มอราชิโร่เกี่ยงกัน) แต่สุดท้าย เมื่อเอซญี่ปุ่นกระชากหนี ดูเหมือนเขาจะคำนวนไว้แล้วว่าจะรอหนีจังหวะสองรอบสุดท้ายพอดี แล้วก็จับได้จริงๆ ราวกับว่าระยะห่างร่วมนาทีนั้นไม่มีความหมายสำหรับเขาเลย ถึงจะปั่นกันที่ความเร็วร่วม 50 กิโลเมตรต่อชั่วโมงมาตลอดการแข่งขัน โชคดีที่ได้นักปั่นจาก UAE เบอร์ 51 เข้ามาช่วยไล่ ทั้งคู่รวบจับกลุ่มนำได้ที่รอบสุดท้ายพอดี
เป็นจังหวะที่ลุ้นอย่างบอกไม่ถูก เพราะถึงอราชิโร่จะไล่ทันกลุ่มหน้า กับระยะทางที่เหลือแค่ประมาณ 5 กิโลเมตร เขาจะมีแรงสปรินต์ต่อหรือเปล่า? หรือจะไปช่วยเพื่อนญี่ปุ่นในกลุ่มหนึ่ง? นักปั่นชาวไทยเราจะเป็นยังไง? แล้วทีมอื่นๆ หละ? อยู่ในรถต่อไปคงไม่รู้เรื่องแน่ๆ ผมตัดสินใจขอพี่ตั้มลงที่ข้างลานย่าโม เพื่อเดินตัดสนามไปดูสถานการณ์หน้าเส้นชัย ในใจคิดไว้แล้วว่าคงจบด้วยการสปรินต์กลุ่ม
แต่วินาทีที่ก้าวลงจากรถ มีเสียงเล็ดลอดมาจากวิทยุซึ่งผมจับใจความไม่ค่อยได้ คร่าวๆ แค่ว่า “#!@ HAS 10 SECONDS….”
มีนักปั่นหนึ่งคนหนีออกมาจากกลุ่มหน้า
VI. THE FINISH
ปิดสนาม
แอสคารี ฮอสเซน ทีมชาติอิหร่านคว้าแชมป์รายการ Asian Cup Night Championship ประเภทประชาชนชาย เข้าเส้นชัยเป็นอันดับหนึ่งนำหน้ากลุ่มสองถึง +46 วินาที คนที่หนีออกมาได้สิบวินาทีที่ 5 กิโลเมตรสุดท้ายตามเสียงวิทยุก่อนที่ผมจะลงจากรถทีมเซอร์วิสก็คือเขา และถ้าใครจำได้ฮอสเซนคือคนที่เบรคอเวย์ออกมาคนเดียวตลอด 5 รอบแรกของการแข่งขันเช่นกัน
ยิ่งกว่านั้น อันดับสอง ยูซูฟ เมอร์ซา อัลฮัมมาดี จาก UAE ก็เป็นคนที่กระชากหนีกลุ่มสองมาพร้อมกับยูกิยะ อราชิโร่ ตัวอราชิโร่เองนั้นขึ้นมาลีดเอาท์ให้กับเพื่อนญี่ปุ่นโคเฮ อูจิมาที่เข้าเส้นชัยเป็นอันดับสาม
ดอย นักปั่นทีมชาติไทยเข้าตามมาพร้อมกลุ่มของโคเฮได้อันดับ 6
ความเร็วเฉลี่ยตลอดเวลาการแข่ง 2 ชั่วโมง 47 นาทีอยู่ที่ 46:60 กิโลเมตรต่อชั่วโมง มีนักปั่นแข่งขันจบเพียงแค่ 37 คนจากทั้งหมด 91 คน
ทิ้งท้าย
หลังการแข่งเราเข้าไปคุยกับนักปั่น ดอยเล่าให้ฟังว่ารอบท้ายๆ ขาแข้งแข็งไปหมด ตะคริวขึ้น กลุ่มปั่นกันเร็วมากแต่ก็พยายามอยู่ในกลุ่ม ช่วงสุดท้ายฮอสเซ็นฉีกหนีออกไปแต่ก็ไม่มีใครตามเขาไหวจริงๆ
สนามนี้ทีมชาติไทยทำผลงานได้ดีมากครับ 1 เหรียญทอง สองเหรียญเงิน 1 เหรียญทองแดง และแม้แต่รายการที่หินอย่างประเภท Night Race ประชาชนทั้งชายและหญิงเราก็ยังติดอันดับ Top 10 เสียงตอบรับจากประชาชนก็ถือว่าดี โดยเฉพาะวันที่แข่ง Night Race ชาย มีคนมาดูเยอะกว่าทุกๆ วันเพราะเป็นวันที่ไม่มีการถ่ายทอดสดผ่านโทรทัศน์
บรรยากาศ ความรู้สึก และอารมณ์ร่วมที่ได้มาดูการแข่งขันจักรยานข้างสนาม และได้ฟังกลยุทธ์การแข่งถึงในรถเซอร์วิสเป็นประสบการณ์ที่ยากจะลืม ทุกครั้งที่เสียงวิทยุจากคอมมิสแซร์ดังขึ้นมันทำให้หัวใจเต้นแรง เพราะเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในกลุ่มนักปั่นที่กำลังขับเคี่ยวกันอยู่ข้างหน้า และรูปเกมก็เปลี่ยนจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ
ได้แต่หวังว่าประเทศไทยจะได้มีโอกาสจัดงานดีๆ แบบนี้อีกครั้ง
***
